اما انسان آنچه را كه باید ، از عرش ستانده است. كه انسان خواستنى ترین گلهاى بهشتى را با عمیق ترین نیاز دلش چیده است و زمین بارها و بارها در گلبارانى بهشت و بهشتیان مطهر شده است. و چنین است كه خورشید زمین ، در زمین مى خرامد و هواى زمین را ، ذرات زمین را ، منور مى كند. و زمینیان ، شگفتا كه سالهاى دیر و دور را در این نورانى ترین لحظه هاى رب العرش زیسته اند و باز چشم به آسمان دارند . اما...

اما آسمان بار امانتهاى خود را بر دوش احسن الخالقین نهاده و سبك شده است ، آنسان سبك كه پرنده در پروازش .

همه تقدیس خداوندى بر خاك نازل شده است. پیامبران همه از عرش بر زمین گام نهاده اند. مشتى خاك را مگر خدا برنگرفت و بر وى ندمید؟ بر دمید تا خاك ، انسان شد. و مگر مشتى خاك و گل انسان را نگذاشتند كه سالهاى سال، در انتظار در تابش خورشید بماند؟ ... بماند ... بماند...

شاید از همان است كه انتظار شیوه انسان شده است؛ خیره شدن به ابعاد كهكشانها، تا آن انفجار بزرگ آغاز شود و نور عظیم پدید آید ... اما...

اما نور عظیم این بار نه از مشرق آسمان كه از مشرق زمین پدیدار خواهد شد... زمینى كه خدایش ، مهبط احسن الخالقین اش خواست. كه بهشت گنجایش حجم این انتظار را نداشت، كه آسمان توان بركشیدن بار انتظار را نداشت، كه سینه انسان را گشوده بودند تا انتظارش بیاموزند. و اگر زمین ، روزى مطلع خورشید خواهد بود، هم از آن روست كه انسان به جستجوى خود برآید و بداندكه باید... باید در همین نزدیكى ها باشد. اگر خدا از رگ گردن به او نزدیكتر است ، امام( ع) در منظر دو نگاهش است. اگر سر فرود آرد از خیرگى ، و خویش را در صیقل زمین بنگرد. امام( ع) همین نزدیكى هاست.

وقتى كه عود بسوزانى تا سرایت معطر شود، وقتى كه قرآن بخوانى تا روحت مطهر شود... چون نسیمى بر خانه ات مى گذرد و درصمیم خلوت ملكوتى ات انباز مى شود.   

واى اگر بدانیم ... اگر بدانیم كه غفلت ، گوش هوش ما را كر كرده است ! اگر بدانیم كه كور شده ایم از بس كه بر پرتوهاى كاذب امید بسته ایم . اگر بدانیم و بخواهیم . امام( ع) مى آید، از همین روبروى ما، از همین در، از همان سمتى كه باران مى چكد و نسیم مى وزد وگل عطر مى افشاند. از همان گلدست هاى كه الله اكبر مى شكفد ، ما را نگاه مى كند، انگار ... انگار همین حالاست كه سینه فشرده شود و دیگر جایى براى قلب متورم و ملتهب انسان باقى نماند.

باشد... یا الله بگوییم و قلبهایمان را در مشتهایمان بگیریم، رو به آن سمت ره بپوییم . نترسیم از سمومى كه بر ما خواهند وزید.

نترسیم از تردد ماهوار ههایى كه راه را بر نگاه حسرتمان مى بندند. نترسیم از امواجى كه بر تارهاى شعورمان رله مى شوند... اوج بگیریم. از فراز گردنه ملكوت ، زمین را تماشا كنیم . اگر آن نقطه سبز، سبزترین سبز را دیدیم و هوایش را حس كردیم و در حافظه مان نفس كشیدیم ، بدانیم كه پیدا كرده ایم آن یعسوب المتقین و عزالموحدین را .

السلام علیك یا سبیل الله السلام علیك یا نورالله الذى لایطفى میثاقى لدیك اذ انت نظام الدین و خداوند با ظهور آخرین خلیفه خود بر زمین، آزمون آخرین بشر را آغاز خواهد كرد.

یا رب العالمین و اظهر كلمتك التامة و مغیبك فى ارضك باید كه رجعتى به قلبهامان بكنیم . از سلامتشان بپرسیم. ست بكشیم و جنس قلبهایمان را بدانیم. كه خداوند ما را با قلبهایمان به امتحان مى كشد. اگر قلبهامان را سكه هاى قلب ، نستانده باشند، اگر هنوز در شبانگاهان آدینه روز ، از پس انتظارى ، انگار كه ابدى ، اندوهى چنگ بر جانمان مى اندازد و هراس مرگ قبل از ظهور ، روحمان را مى افسرد...

مولاى فان ادركنى الموت قبل ظهورك فانى اتوسل بك وبابائك الطاهرین الى الله تعالى.

و چه گواراست انتظارى از این سان در ركاب ولى فقیه زمان، و چه زیباست...

در تقویم انتظار ، همه فصلها از عطر بهارى مهدى ( عج) متبرك است .

نوروز منتظران روزى است كه از شب نیمه شعبان آغاز مى شود .

انتظار، فاصله اى است میان دو جمعه: جمعه ولادت و جمعه ظهور .

بهار، همه طراوتش را مدیون یك گل است: گل زیباى نرگس .

اگر سختى زمستان غیبت نبود، شوق آمدن بهار عدالت معنا نداشت .

خانه تكانى ، رسم قدیمى همه منتظران بهار است . بهار مهدى ( عج) از راه مى رسد، خانه تكانى دل ها را فراموش نكنیم .

بهترین هدیه اى كه مى توان براى گلدان شكسته قلب منتظران خرید ، یك شاخه گل نرگس است .

جمعه ها كافى نیست ، هر روز سهمى را به امام زمان ( عج) اختصاص بدهیم .

منتظران واقعى به اشك و آه و دعا اكتفا نمى كنند .                      

نیمه هاى شعبان مى آیند و مى روند ، حیف است اگر فقط با نقل و مشكلات و شیرینى برگزارش كنیم .

كم لطفى مهمان است بر سر سفره بنشیند و صاحبخانه را نشناسد ، حتى اگر او را نبیند .

امام زمان ( عج) بیشتر از آن به گردن شیعه حق دارند كه فقط نیمه هاى شعبان به یادشان بیفتیم .

اگر خورشید از چشم ما پنهان مانده است، تقصیر ابرها نیست، چشمان ما باران نخورده است .

حتى اگر امام از چشم ما غایب باشد ، باز هم ما از چشم او غایب نیستیم .

اى كاش روزهاى « غفلات » ما از شبهاى « غیبت » او طولانى تر نبود .

مبادا فقط وقتى همه درها به رویمان بسته شد، در خانه امام زمان ( عج) را بزنیم .

مكه با همه« صفا » یى كه دارد، بى گل روى مهدى ( عج) بى « صفا » است .

هر دستى در آرزوى بوسیدن حجرالاسود است، حجرالاسود در آرزوى بوسیدن دست مهدى ( عج) است .

منتظرتر از امام زمان ( عج) سراغ داریم ؟ هزار و اندی سال در انتظار!

دلنشین ترین اشعار در دیوان انتظار، سروده د لسپرده ترین شاعران است، آنها كه دل به حضرت مهدى ( عج) سپرده اند .

نماز هیچ مامومى بى امام اقامه نمى شود ، ما چند ركعت را به امام خویش اقتدا كرده ایم ؟

دیر و زودش مصلحت است، اما هیچ عریضه اى بى جواب نمى ماند .

به نام حضرت دوست، که هر دلی در هوای اوست. او که آفرینش مان را با آدم آغازید و هدایتمان را خود بر عهده گرفت. چون از فراقش نالیدیم، به سوی خود فراخواندمان و چون از ظلم شکوه بردیم، به مهدی بشارتمان داد.و سلام بر مهدی و مشتاقان روی مهدی و عاشقان کوی مهدی.

مولای من! 
خورشید پیش از تاریکی زمین نور فشانده بود و آب قبل از تشنگی من در زلالی خود غنوده بود. و تو بودی، پیش از آنکه من به جستجویت برآیم. این نیاز من نبود که تو را آفرید، بلکه این وجود تو بود که من فراق را حس کردم.

مولای من! پای من گرچه در بند زمین، اما دلم در هوای توست.

مولای من! 
از ورای زمان و مکان تو را می جویم. هرچند که تو با منی مانند حضور نور، هوا و آب; اما خوشا روزی که هلال رخسار حضور تو بدر کامل گردد.زمین اگرچه گرد خورشید می چرخد اما روح آن در جستجوی مداری است که گرد تو می گردد. و زمان هرچند دیری است که از مبدا خود پای به راه نهاده، اما همچنان منتظر روزی است که تو از افق نمایان گردی. و انسان هرچند خسته، اما مشتاق و بی تاب تو است.

مولای من! امتهای پیامبران الهی چون رمه هایی بی چوپان در چنگال گرگها گرفتار آمده اند، و دیوان خون آشام در لباس چوپان بر چهره آنان چنگ می سایند و به غارت آنان مشغولند.

مولای من! 
هر مظلومی که در زیر چکمه ستمکاری جان می سپارد نام تو بر لب دارد و تنها تویی که فریاد رسی و بس.

مولای من! نه تنها در زمین که در بهشت نیز بی هدایت تو اسیر شیطان گشتم. از همان روز که عطش کمال در فطرتم نهادند، دریافتم که پای عقل در این وادی پر خار، عاجز از هدایت من است.و امروز، که من تنها با تکیه بر عقل خود به فرمانروایی زمین برخاسته ام از هر زمان ناتوان ترم.امروز که رخسار زمین از هر زمان آراسته تر است، قلب زمین تیره تر و به خون نشسته تر از همیشه است.امروز که همه مدعیان رهبری زمین از آزادی دم می زنند، من از همیشه در بندترم. و امروز که مدافعان حقوق من بی شمارند، من محروم تر از هر زمانم.امروز که تمامی اندیشه های بشری به بار نشسته است، رنج فقدان اندیشه مبتنی بر قرآن که تو تجسم آن هستی از هر زمان جانکاه تر است.

مولای من! نخستین لحظه ای را که نام مبارک تو از سر نیاز و عشق بر زبانم نشست، به یاد نمی آورم; اما قدیمی ترین آن به زمان قابیل برمی گردد، و به لحظه ای که آهنگ قتل مرا در سر پروراند.من دردمندانه از دست نیالودن به خون برادر سخن گفتم و دادخواهی را به تو وا نهادم. من در زمان جاری بودم، و تو در بستر فکر من ماوا داشتی. هرجا حق و عدالت در معرض تجاوز و ستم قرار گرفت، من ردای مقاومت بر تن نموده و بر پیشانی بند اندیشه ام «یا مهدی » را حک می کردم. 
ای ناب ترین اندیشه راهنمای من به سوی کمال،ای رهاننده من از بندهای اسارت زمان،ای مدافع راستین تمامی حقوق من و ای فریاد رس مظلومان بر خون نشسته،من در اندیشه توام.

اللهم ارنی الطلعة الرشیدة والغرة الحمیدة